A¹

Ten artykuł dotyczy muzyki. Zobacz też: inne znaczenie tego oznaczenia.
Kamerton - zazwyczaj wydaje dźwięk a¹

a¹ – dźwięk A (nazwa solmizacyjna: la) w oktawie razkreślnej, od 1953 przyjęty jako normalny ton odniesienia przez Międzynarodową Organizację Normalizacyjną o częstotliwości 440 Hz[1] i opublikowany jako norma ISO 16:1975[2].

Dźwięk ten od „II Międzynarodowej konferencji na temat stroju”, która odbyła się w 1939 w Londynie[3], wyznacza częstotliwość równą:

Jest to tzw. strój wiedeński (w odróżnieniu od dawniej obowiązującego stroju paryskiego równego 435 Hz). W praktyce często bywa też stosowany strój nieco wyższy (442-445 Hz).

Relacja a¹ do c¹ wynosi 5:3 natomiast jego rozmiar w centach (przy założeniu c1 = 0): 900.

W minionych wiekach (ale także i dziś) wysokość dźwięku a¹ mogła być wyższa lub niższa od znormalizowanego stroju współczesnego. Zależało to zarówno od epoki, jak i praktyki poszczególnych ośrodków muzycznych[4]. Dziś np. w wykonawstwie muzyki dawnej stosuje się najczęściej strój a¹ = 415 Hz (tzw. strój barokowy), dokładnie o pół tonu niżej od a¹ = 440 Hz, oraz a¹ = 394 Hz do wykonywania muzyki starofrancuskiej[5][6].

Wynaleziony w 1711 kamerton wydaje przeważnie dźwięk a¹. Przyrząd ten był dawniej powszechnie stosowany do strojenia akustycznych instrumentów muzycznych.

Przypisy

  1. ↑ AndrzejA. Chodkowski AndrzejA. (red.), Encyklopedia muzyki, Wydawnictwa Naukowe PWN, 1995, s. 423 .
  2. ↑ TorT. Halmrast TorT., Tune in to ISO 16! The long and oscilating history of standard tuning frequency, „ISO Focus”, grudzień 2012, s. 25-27  (ang.).
  3. ↑ GierardG. Mizgalski GierardG., Podręczna encyklopedia muzyki kościelnej, Księg. św. Wojciecha, 1959, s. 230 .
  4. ↑ David Drambian: Toneurythmie Im Lichte Der Musikwissenschaft: Eine Musiksemiotische Analyse, Diplomica® Verlag GmbH, Hamburg 2008 s. 99 - tabela prezentująca wysokość stroju w różnych czasach (gł. XIX i XX w.) i ośrodkach.
  5. ↑ Barthold Kuijken: The Notation Is Not the Music: Reflections on Early Music Practice and Performance, Indiana University Press, Bloomington & Indianopolis 2013, s. 19 nn.
  6. ↑ Richard W. Griscom,David Lasocki: The Recorder: A Research and Information Guide, Routlege, New York 2012, s.222

Bibliografia

  • Ulrich Michels: Atlas muzyki. T. I. Warszawa: Prószyński i S-ka, 2002, s. 16, 17. ISBN 83-7255-085-9.