Alfred Wallner

Alfred Wallner
Kowal, Bandera
Ilustracja
podpułkownik łączności podpułkownik łączności
Pełne imię i nazwisko

Alfred Maksymilian Karol Wallner

Data i miejsce urodzenia

10 marca 1893
Sambor

Data i miejsce śmierci

30 czerwca 1948
Opole

Przebieg służby
Lata służby

1914–1934
1939–1945

Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

7 Batalion Telegraficzny

Stanowiska

dowódca batalionu

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
powstanie warszawskie

Odznaczenia
Krzyż Niepodległości Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Złoty Krzyż Zasługi (II RP)
Multimedia w Wikimedia Commons
Alfred Wallner wręcza sztandar Pocztowego Przysposobienia Wojskowego

Alfred Maksymilian Karol Wallner, ps. „Kowal”[1], „Bandera”[2] (ur. 10 marca 1893 w Samborze, zm. 30 czerwca 1948 w Opolu) – podpułkownik łączności Wojska Polskiego, II-wiceprezes Zarządu Okręgu Poznań Związku Legionistów Polskich w 1936 roku[3], działacz niepodległościowy.

Życiorys

Urodził się 10 marca 1893 w Samborze, ówczesnym mieście powiatowym Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Franciszka i Albiny[4][5][1]. Uczęszczał do Zakładu Naukowo-Wychowawczego Ojców Jezuitów w Bąkowicach pod Chyrowem[6]. W 1911 został członkiem Polowych Drużyn Sokolich.

W sierpniu 1914 wstąpił do 2 pułku piechoty Legionów Polskich[4]. 24 czerwca został mianowany chorążym łączności[7]. 1 listopada 1916 został awansowany na podporucznika[7]. Po awansie został zastępcą komendanta Oddziału Telefonicznego Komendy LP[8][9]. Po kryzysie przysięgowym służył w Polskim Korpusie Posiłkowym, dowodził I plutonem w kompanii telegraficznej[8][10]. Aresztowany i sądzony przez Austriaków po próbie przejścia części korpusu pod Rarańczą (15–16 lutego 1918)[8]. 2 października 1918, po cesarskiej abolicji, został uwolniony[8].

31 października 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego z byłego Polskiego Korpusu Posiłkowego, z zatwierdzeniem posiadanego stopnia podporucznika[11]. 1 sierpnia 1919 objął dowództwo II batalionu telegraficznego w Puławach[12][13]. 1 grudnia 1919 został awansowany na kapitana. Pełnił wówczas służbę w Oddziale IIIa Łączności Naczelnego Dowództwa Wojska Polskiego[14]. Według Ordre de Bataille wojsk łączności i formacji telefonicznych z 1 i 25 kwietnia 1920 pełnił w zastępstwie obowiązki szefa łączności 4 Armii[15]. 30 lipca 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu majora, w Korpusie Wojsko Łączności, w grupie oficerów byłych Legionów Polskich[16]. Następnie pełnił funkcję szefa łączności 3 Armii[17].

1 maja 1921 został przeniesiony do II Batalionu Zapasowego Telegraficznego w Grudziądzu na stanowisko zastępcy dowódcy batalionu[18][19]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 21. lokatą w korpusie oficerów łączności[20]. Od 20 października 1922 pełnił obowiązki zastępcy dowódcy 3 pułku łączności w Grudziądzu[4][21]. W marcu 1924 został przydzielony do Obozu Szkolnego Wojsk Łączności w Zegrzu[22] na stanowisko dowódcy batalionu szkolnego[4]. W czerwcu 1924 został przeniesiony do 1 pułku łączności w Zegrzu na stanowisko kwatermistrza[23][24]. W czerwcu 1926 został przeniesiony do 7 samodzielnego batalionu łączności w Poznaniu na stanowisko pełniącego obowiązki dowódcy batalionu[25]. 12 kwietnia 1927 prezydent RP nadał mu stopień podpułkownika z dniem 1 stycznia 1927 i 2. lokatą w korpusie oficerów łączności[26]. Po awansie został zatwierdzony na stanowisku dowódcy batalionu[27]. W 1929 dowodzona przez niego jednostka została przeformowana w 7 batalion telegraficzny[28]. Z dniem 16 listopada 1932 został przydzielony na pięciomiesięczny informacyjny kurs dla oficerów sztabowych łączności przy Ministerstwie Poczt i Telegrafów[29]. Z dniem 1 kwietnia 1934 został przydzielony do dyspozycji Ministerstwa Poczt i Telegrafów na okres sześciu miesięcy[30]. W tym czasie powierzono mu obowiązki naczelnika Wydziału Technicznego Dyrekcji Okręgu Poczt i Telegrafów w Wilnie[31]. Z dniem 30 września 1934 został przeniesiony do rezerwy z równoczesnym pozostawieniem w rezerwie w 7 batalionie telegraficznym[32].

Od 1 października 1934 do września 1939 był dyrektorem Okręgu Poczt i Telegrafów w Poznaniu[31][18][33]. Obowiązki dyrektora łączył z funkcją prezesa Okręgu Pocztowego Przysposobienia Wojskowego w Poznaniu.

W czasie okupacji niemieckiej i powstania warszawskiego pełnił służbę w Oddziale V Komendy Głównej Armii Krajowej na stanowisku kierownika działu Odtwarzania Sił Zbrojnych[34][2]. Po kapitulacji powstania trafił do niemieckiej niewoli[2]. Przebywał w Oflagu II C Woldenberg[35].

Zmarł 30 czerwca 1948[2] w Opolu, w niewyjaśnionych okolicznościach, będąc zatrzymanym przez funkcjonariuszy Bezpieczeństwa Publicznego[36][37]. Został pochowany na cmentarzu w Opolu, a później ekshumowany i przeniesiony do grobu rodzinnego na cmentarzu Srebrzysko w Gdańsku[18].

Życie prywatne

Alfred Wallner był żonaty z Kazimierą z Kłodzianowskich (ur. 2 kwietnia 1893), z którą miał czworo dzieci: Daniłę (ur. 27 marca 1918 w Samborze), Zbigniewa (ur. 19 sierpnia 1920 w Kielcach, zm. 15 sierpnia 1932), Jerzego (ur. 19 kwietnia 1924 w Grudziądzu)[5] i Alfreda Marię (ur. 1946)[18].

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ a b c Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-07-25].
  2. ↑ a b c d Alfred Karol Wallner. Muzeum Powstania Warszawskiego. [dostęp 2022-07-25].
  3. ↑ Związek Legionistów Polskich: 1936–1938 r.: sprawozdanie Zarządu Głównego Związku Legionistów Polskich, Warszawa 1938, s. 79.
  4. ↑ a b c d Zajączkowski 2015 ↓, s. 566.
  5. ↑ a b Kartoteka ewidencji ludności 1870–1931. Archiwum Państwowe w Poznaniu. [dostęp 2022-07-25].
  6. ↑ Sprawozdanie 1905 ↓, s. 88, ukończył II klasę ze stopniem pierwszym.
  7. ↑ a b Lista starszeństwa 1917 ↓, s. 47.
  8. ↑ a b c d Żołnierze Niepodległości: Wallner Alfred Maksymilian Karol. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2022-07-25].
  9. ↑ Wiśniewski 1994 ↓, s. 20.
  10. ↑ Wiśniewski 1994 ↓, s. 22.
  11. ↑ Dz. Rozp. Komisji Wojskowej Nr 2 z 1 listopada 1918, poz. 21.
  12. ↑ Wallner 2020 ↓, s. 1.
  13. ↑ Wiśniewski 1994 ↓, s. 80.
  14. ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 100 z 31 grudnia 1919, poz. 4413.
  15. ↑ Wiśniewski 1994 ↓, s. 77, 78, 156.
  16. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 30 z 11 sierpnia 1920, s. 692.
  17. ↑ Wiśniewski 1994 ↓, s. 77.
  18. ↑ a b c d Wallner 2020 ↓, s. 2.
  19. ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 363.
  20. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 255.
  21. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 963, 967.
  22. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 22 z 9 marca 1924, s. 109.
  23. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 57 z 21 czerwca 1924, s. 335.
  24. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 874, 884.
  25. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 22 z 5 czerwca 1926, s. 173.
  26. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 20 kwietnia 1927, s. 118.
  27. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 618, 620.
  28. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 267, 770.
  29. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 9 grudnia 1932, s. 444.
  30. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934, s. 178.
  31. ↑ a b Kolekcja ↓, s. 3.
  32. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 22 grudnia 1934, s. 250.
  33. ↑ a b M.P. z 1937 r. nr 260, poz. 410.
  34. ↑ Ney-Krwawicz 1990 ↓, s. 172.
  35. ↑ Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2022-07-25].
  36. ↑ Wallner 2020 ↓, s. 2, wg informacji przekazanej żonie miał umrzeć na zawał serca.
  37. ↑ Zajączkowski 2015 ↓, s. 566, wg autora miał zostać zamordowany.
  38. ↑ M.P. z 1932 r. nr 29, poz. 35.
  39. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 19 marca 1932, s. 195.
  40. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-07-25].
  41. ↑ a b Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 267.
  42. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 1 marca 1923, s. 146.
  43. ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”.

Bibliografia

  • Wallner Alfred. [w:] Kolekcja akt żołnierzy zarejestrowanych w rejonowych komendach uzupełnień, sygn. II.56.12965 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-09-10].
  • XII Sprawozdanie Zakładu Naukowo-Wychowawczego OO. Jezuitów w Bąkowicach pod Chyrowem za rok szkolny 1905. Przemyśl: Nakładem Zakładu Naukowo-Wychowawczego OO. Jezuitów w Bąkowicach pod Chyrowem, 1905.
  • Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917). Komenda Legionów Polskich, 1917.
  • Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
  • Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
  • Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
  • Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
  • Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
  • Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
  • Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
  • Marek Ney-Krwawicz: Komenda Główna Armii Krajowej 1939–1945. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1990. ISBN 83-211-1055-X.
  • Zbigniew Wiśniewski: Wojska łączności w latach 1914–1920. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 1994. ISBN 83-87103-44-6.
  • Marek Zajączkowski: Wielkopolskie oddziały wojsk łączności 1919–1939. Poznań: Wydawnictwo Miejskie Poznania, 2015. ISBN 978-83-77-68-116-9.

Linki zewnętrzne

  • Alfred Maria Wallner: Alfred Maksymilian Karol Wallner (1893–1948). Stowarzyszenie Woldenberczycy, styczeń 2020. [dostęp 2022-07-26].