Aulus Postumiusz Albinus
| Data śmierci | II w. p.n.e. |
|---|---|
| Zawód, zajęcie | polityk, konsul w 151 p.n.e. |
| Narodowość | rzymska |
Aulus Postumiusz Albinus (łac. Aulus Postumius Albinus; II w. p.n.e.) – rzymski polityk, konsul w 151 roku p.n.e. i historyk, zaliczany do annalistów starszych.
Życiorys
 | Wszystkie daty w tej sekcji dotyczą domyślnie lat przed naszą erą. |
Arystokrata, pochodził z dawnego rodu patrycjuszowskiego i należał do ważnych postaci życia politycznego republiki w II wieku. Był jednym z uczestników poselstwa do Perseusza, króla Macedonii. Walczył w III wojnie macedońskiej pod komendą Lucjusza Emiliusza Paulusa. Po bitwie pod Pydną (168), w wyniku której Perseusz dostał się do rzymskiej niewoli, to właśnie Postumiuszowi powierzono czuwanie nad tym cennym jeńcem[1].
W 155 roku piastował urząd pretora. W tym charakterze podejmował głośne poselstwo ateńskich filozofów, które przybyło wówczas do Rzymu, oraz poselstwo achajskie[2]. Rok później znalazł się wśród rzymskich posłów prowadzących rokowania pokojowe pomiędzy Attalosem II, królem Pergamonu, a władcą Bitynii, Prusjaszem II. W 151 roku sprawował konsulat, razem z Lucjuszem Lukullusem. Obaj konsulowie przeprowadzili w tak brutalny sposób pobór do armii, że zostali uwięzieni przez trybunów ludowych. W 146 roku, po zniszczeniu Koryntu, Postumiusz Albinus znalazł się w składzie komisji, która organizowała nową prowincję – Achaję[3].
Uczestniczył w poselstwach do helleńskich państw i został uhonorowany przez Greków pomnikami na Istmie, w Olimpii i w Delfach (ten ostatni miał formę konnego posągu i ufundowano go w 146 lub 145 roku)[4]. Był zafascynowany kulturą grecką i przychylnie odniósł się do delegacji ateńskich filozofów[5]. Mimo to historyk Polibiusz nazwał go „gadułą i pyszałkiem”[3], który gonił za rozrywkami, prowadząc próżniaczy tryb życia[6]. Natomiast Cyceron podkreślał dobre wykształcenie i wymowność Albinusa[7], który był także autorem poematu (zaginionego) o przybyciu Eneasza do Italii[8].
Dzieło historyczne
Aulus Postumiusz Albinus zaliczany jest do grupy annalistów starszych[9]. Napisał po grecku pracę przedstawiającą dzieje Rzymu od najdawniejszych czasów, w układzie annalistycznym. Do tego zadania podszedł z wielkimi ambicjami, wzorując się na Tukidydesie, postanowił stworzyć dzieło podobne do jego, przedstawiające historię w sposób pragmatyczny, z opisem uwarunkowań wydarzeń i ich wewnętrznych powiązań. Być może jednak przecenił swoje możliwości na polu dziejopisarstwa[10]. W swojej pracy obszernie przedstawiał legendy związane ze swoim rodem, a wśród nich opowieść o przodku Aulusiw Postumiuszu Albusie, dyktatorze z 496 roku p.n.e., który miał zapewnić Rzymianom zwycięstwo nad Latynami w bitwie nad jeziorem Regillus, pozyskując pomoc boskich Dioskurów w zamian za obietnicę wzniesienia świątyni[11].
We wstępie usprawiedliwiał się przed czytelnikami, że jako człowiek z Lacjum mógł popełnić pewne błędy w greckim i dlatego prosi o wyrozumiałość wobec ewentualnych niedociągnięć językowych i pisarskich. Być może była to tylko kokieteria z jego strony, chwyt, którym chciał zwrócić uwagę na swój kunszt literacki. Jakikolwiek cel przyświecał Postumiuszowi, to słowa te stały się przedmiotem drwin pod jego adresem ze strony Katona Starszego, krytykującego „grekomanię” części ówczesnej elity[12].
Dzieło Albinusa nie zachowało się, bywa określane jako pozbawione większego znaczenia[13], choć Cyceron wspominał o nim dwukrotnie i jego autora jako pisarza oceniał pozytywnie. Na pracę tą powołuje się jeszcze anonimowy autor krótkiego zarysu Origo gentis Romanae (Początki narodu rzymskiego) z najprawdopodobniej IV wieku n.e., części Corpus Aurelianum[14].
Ocalałe fragmenty wydano w zbiorach Historicorum Romanorum reliquiae Hermanna Petera, L’annalistique romaine Martine Chassignet oraz Die frühen römischen Historiker Hansa Becka i Uwe Waltera[15]
Przypisy
- ↑ Vademecum 2001 ↓, s. 66; Lewandowski 2007 ↓, s. 37.
- ↑ Myśliwiec 1982 ↓, s. 386; Cytowska, Szelest i Rychlewska 1996 ↓, s. 186; Lewandowski 2007 ↓, s. 37.
- ↑ a b Lewandowski 2007 ↓, s. 37.
- ↑ Ostrowski 1999 ↓, s. 126; Vademecum 2001 ↓, s. 66; Lewandowski 2007 ↓, s. 37
- ↑ Vademecum 2001 ↓, s. 66; Mierzwa 2002 ↓, s. 146.
- ↑ Kumaniecki 1987 ↓, s. 360.
- ↑ Brożek 1976 ↓, s. 72; Lewandowski 2007 ↓, s. 37.
- ↑ Brożek 1976 ↓, s. 72; Myśliwiec 1982 ↓, s. 386.
- ↑ Vademecum 2001 ↓, s. 43.
- ↑ Brożek 1976 ↓, s. 72; Cytowska, Szelest i Rychlewska 1996 ↓, s. 186; Lewandowski 2007 ↓, s. 37.
- ↑ Ostrowski 1999 ↓, s. 30–31.
- ↑ Brożek 1976 ↓, s. 72; Cytowska, Szelest i Rychlewska 1996 ↓, s. 186; Lewandowski 2007 ↓, s. 37, 43.
- ↑ Myśliwiec 1982 ↓, s. 386.
- ↑ Lewandowski 2007 ↓, s. 38, 378.
- ↑ Lewandowski 2007 ↓, s. 38.
Bibliografia
- Mieczysław Brożek: Historia literatury rzymskiej w starożytności. Zarys. Wyd. II, popr. Wrocław-Warszawa-Kraków-Gdańsk: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1976.
- Maria Cytowska, Hanna Szelest, Ludwika Rychlewska: Literatura rzymska. Okres archaiczny. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1996. ISBN 83-01-12096-7.
- Kazimierz Kumaniecki: Historia kultury starożytnej Grecji i Rzymu. Wyd. VIII. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1987.
- Ignacy Lewandowski: Historiografia rzymska. Poznań: Wydawnictwo Poznańskie, 2007. ISBN 978-83-7177-406-5. OCLC 749888223.
- Edward Alfred Mierzwa: Historia historiografii. T. I: Starożytność – Średniowiecze. Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2002. ISBN 83-7322-055-0.
- Herbert Myśliwiec: Postumius Albinus, Aulus. W: Słownik pisarzy antycznych. red. Anna Świderkówna. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo „Wiedza Powszechna”, 1982, s. 386. ISBN 83-214-0141-4.
- Janusz A. Ostrowski: Starożytny Rzym. Polityka i sztuka. Warszawa-Kraków: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1999. ISBN 83-01-12616-7.
- Vademecum historyka starożytnej Grecji i Rzymu. praca zbiorowa pod red. Ewy Wipszyckiej. Wyd. 2 zmienione. T. I/II: Źródłoznawstwo starożytności klasycznej. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2001. ISBN 83-01-13594-8.
