Chrześcijańska Demokracja (Włochy)
Chrześcijańska Demokracja (wł. Democrazia Cristiana, DC) – główne ugrupowanie włoskiej sceny politycznej po zakończeniu II wojny światowej. Była partią odwołującą się do ideologii chadeckiej, wyrosła z podziemnej działalności antyfaszystowskiej. Do pierwszej połowy lat 90. wielokrotnie współtworzyła rządy koalicyjne. Rozwiązaniu uległa w 1994 w okresie przemian politycznych wywołanych skandalami korupcyjnymi (tzw. Tangentopoli). Faktycznym liderem DC pozostawał jej aktualny sekretarz.
Sekretarze DC
- Alcide De Gasperi (1944–1946)
- Attilio Piccioni (1946–1949)
- Giuseppe Cappi (1949)
- Paolo Emilio Taviani (1949–1950)
- Guido Gonella (1950–1953)
- Alcide De Gasperi (1953–1954)
- Amintore Fanfani (1954–1959)
- Aldo Moro (1959–1964)
- Mariano Rumor (1964–1969)
- Flaminio Piccoli (1969)
- Arnaldo Forlani (1969–1973)
- Amintore Fanfani (1973–1975)
- Benigno Zaccagnini (1975–1980)
- Flaminio Piccoli (1980–1982)
- Ciriaco De Mita (1982–1989)
- Arnaldo Forlani (1989–1992)
- Mino Martinazzoli (1992–1994)[1]
Poparcie
| Wybory | Poparcie | Zmiana punktów procentowych | Mandaty (Izba deputowanych) | Zmiana |
|---|---|---|---|---|
| 1946[3] | 35,2% | - | 207 | - |
| 1948 | 48,5% |  13,3 | 305 | 98 |
| 1953 | 40,1% |  8,4 | 263 | 42 |
| 1958 | 42,4% | 2,3 | 273 | 10 |
| 1963 | 38,3% | 4,1 | 260 | 13 |
| 1968 | 39,1% | 0,8 | 265 | 5 |
| 1972 | 38,8% | 0,3 | 266 | 1 |
| 1976 | 38,7% | 0,1 | 263 | 3 |
| 1979 | 38,3% | 0,4 | 262 | 1 |
| 1983 | 32,9% | 5,4 | 225 | 37 |
| 1987 | 34,3% | 1,4 | 234 | 9 |
| 1992 | 29,6% | 4,7 | 206 | 28 |
Przypisy
Bibliografia
- Paweł Sarnecki: Republika Włoska. W: Paweł Sarnecki: Ustroje konstytucyjne państw współczesnych. Wyd. czwarte. Warszawa: Wolters Kluwer Polska Sp. z o.o., 2008, s. 133. ISBN 978-83-7601-353-4.
