Otto Axer

Otto Axer

O.Rex

Data i miejsce urodzenia	3 sierpnia 1906 Przemyśl
Data i miejsce śmierci	24 maja 1983 Warszawa
Alma Mater	Akademia Sztuk Pięknych im. Jana Matejki w Krakowie
Dziedzina sztuki	malarstwo
Odznaczenia

Otto Axer, ps. O.Rex (ur. 3 sierpnia 1906 w Przemyślu^[1], zm. 24 maja 1983 w Warszawie) – polski malarz, scenograf i pedagog.

Życiorys

Syn Paula. Dzieciństwo spędził we Lwowie, gdzie jego ojciec prowadził szkołę muzyczną. W 1924 roku rozpoczął studia na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie^[1] pobierając nauki w pracowniach Władysława Jarockiego, Wojciecha Weissa i Fryderyka Pautscha. Po ich ukończeniu w 1929 roku^[1] uczęszczał w latach 1929–1930 do Szkoły Mistrzowskiej^[1], następnie wyjechał na roczne stypendium do Paryża. Po powrocie od 1932 był scenografem tworzącym w teatrach Warszawy, Łodzi (m.in. w „Kameralnym”, w sezonie 1937/1938 scenografia do sztuki G. Zapolskiej Kobieta bez skazy, w reż. Wład. Krasnowieckiego^[2]), Krakowa i we Lwowie, często współpracował z Leonem Schillerem.

W 1940 roku trafił do getta warszawskiego, z którego udało mu się uciec. Po upadku powstania warszawskiego, w którym wziął udział (ps. Oleksiak, Zygmunt)^[3], trafił do obozu jenieckiego Stalagu XIa Altengrabow pod Magdeburgiem, w którym przebywał do końca wojny.

Po powrocie do kraju podjął pracę w Teatrze Wojska Polskiego w Łodzi, od 1949 zamieszkał w Warszawie i rozpoczął współpracę z Teatrem Polskim. Od 1947 do 1952 był wykładowcą w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Łodzi, od 1959 tworzył scenografie na potrzeby telewizji. W 1973 zakończył prace dla Teatru Polskiego i skupił się na malarstwie i grafice. W 1979 został uhonorowany tytułem Zasłużonego Członka Związku Artystów Scen Polskich.

Jego bratankiem był Erwin Axer, z którym wielokrotnie współpracował przy realizacji spektakli w Teatrze Współczesnym.

Mieszkał w Warszawie, przy ul. Odyńca 27/9^[1]. Został pochowany na cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera A 15-4-20)^[4].

Ordery i odznaczenia

• Order Sztandaru Pracy I klasy (1964)
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (11 lipca 1955)^[5]
• Złoty Krzyż Zasługi (dwukrotnie: 22 lipca 1952^[6], 13 listopada 1953^[7])
• Medal 10-lecia Polski Ludowej (19 stycznia 1955)^[8]

Nagrody

• 1949 – nagroda na Festiwalu Sztuk Radzieckich za scenografię do przedstawienia Na dnie Maksyma Gorkiego w Teatrze Wojska Polskiego w Łodzi^[9];
• 1951 – Nagroda Państwowa II st. (zespołowa) za scenografię do przedstawienia Mądremu biada Aleksandra Gribojedowa w Teatrze Polskim w Warszawie^[10];
• 1963 – Nagroda Ministra Kultury i Sztuki I st. z okazji wystawy „Polskie dzieło plastyczne w 15-leciu PRL”^[10];
• 1965 – nagroda na V Kaliskich Spotkaniach Teatralnych za scenografię do przedstawienia Aktor Cypriana Kamila Norwida w Teatrze im. Juliusza Osterwy w Lublinie^[10];
• 1965 – Nagroda Ministra Kultury i Sztuki II stopnia za całokształt pracy artystycznej w dziedzinie scenografii^[10].

Przypisy

Bibliografia

• Ewa Małkowska-Bieniek: Axer Otto, Axer Erwin w Żydzi Polscy. Historie niezwykłe. Warszawa: Demart, 2010, s. 18–20. ISBN 978-83-7427-392-3.
• Otto Axer w bazie filmpolski.pl
• Muzeum Narodowe Ziemi Przemyskiej w Przemyślu, Wystawa Otto Axer. muzeum.przemysl.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)].