Samolot łącznikowy
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/a/ac/Lublin_R.XIII_bis.jpg/220px-Lublin_R.XIII_bis.jpg)
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/6/6c/Focke_Wulf_Fw189.jpg/220px-Focke_Wulf_Fw189.jpg)
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/0/06/Mitsubishi_MU-2B-40%2C_Private_JP6514930.jpg/220px-Mitsubishi_MU-2B-40%2C_Private_JP6514930.jpg)
Samolot łącznikowy – samolot o krótkim starcie i małej prędkości lądowania [potrzebny przypis]. Na ogół pozbawiony uzbrojenia. Po II wojnie często do tego celu używano samolotów produkowanych na rynek cywilny, jak np. Cessna 182 (Argentyna), czy Piper PA-18 Super Cub (Szwecja)[1]. Przeznaczony do łączności w dowodzeniu wojskami lądowymi, morskimi, lotniczymi oraz łączności innych podległych jednostek wojskowych – między sobą oraz z wyższymi sztabami, również partyzantami. Pododdziały (klucze, eskadry) samolotów łącznikowych wchodziły zazwyczaj w skład artyleryjskich, lotniczych lub morskich jednostek, także frontowych związków taktycznych i operacyjnych.
Przypisy
- ↑ [potrzebny przypis]