Sztucer z Liège

Ten artykuł od 2016-04 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Sztucer z Liège
Państwo	Imperium Rosyjskie
Producent	J.P. Malherbe à Liège i Tuła w Rosji
Rodzaj	karabin
Historia
Produkcja	od 1843 roku
Wyprodukowano	ok. 20.000
Dane techniczne
Kaliber	17,78 mm
Wymiary
Długość	1180 mm
Długość lufy	774 mm
Masa
broni	4,36 kg

Sztucer z Liège – rosyjski jednostrzałowy karabin gwintowany oficjalnie wprowadzony do uzbrojenia armii rosyjskiej w roku 1843. Jest to modyfikacja karabinu brunszwickiego dla armii rosyjskiej.

Historia

W 1840 roku rosyjski „Komitet ds. ulepszenia sztucerów i karabinów” zamówił próbną partię broni tego systemu w manufakturze J.P. Malherbe Liège w Belgii. Była to przeróbka karabinu brunszwickiego na potrzeby Rosji. W Rosji nazywaną tą broń littiechskimi („литтихскими”) lub lichterec („лихтерец”). Ze strony rosyjskiej celem koordynacji zamówień do Liège wysłany został płk Ignatiew. Zamówiono tam 5000 sztuk tej broni w cenie po 85 franków za sztukę. W 1843 roku broń została oficjalnie przyjęta do uzbrojenia pod nazwą: rosyjski karabin gwintowany „sztucer z Liège” wzoru 1843 roku (Русская винтовка «люттихский» штуцер образца 1843 г)

Budowa

Sztucer z Liège był bronią odprzodową, gwintowaną z zamkiem kapiszonowym. Wyposażany był w przyrządy celownicze składające się z muszki i szczerbiny o dwóch stałych nastawach: 200 i 400 (lub 600) kroków (arszynów). Posiadał on lufę gwintowaną o 2 bruzdach, skok gwintu 1:1200 mm (800 mm). Do strzelania używano kulistego pocisku posiadającego na obwodzie pierścień, tzw. „kuli z obręczą”. Podczas ładowania, należało odpowiednio wprowadzić kulę pierścieniem w bruzdy lufy co ułatwiały odpowiednie wycięcia wylotu lufy. Karabin był wyposażony w bagnet.

Wersje karabinu

W 1848 roku zmodernizowano karabin poprzez zastosowanie nowocześniejszego celownika typu szwajcarskiego, w Rosji określanego typem heskim, o nastawach 100 – 1200 kroków (arszynów) oraz wprowadzono nowoczesny pocisk stożkowy wz. 1848 roku z dwoma występami prowadzącymi konstrukcji płk. Kulikowskiego, tzn. „kula z uszami” („пуля с ушками”).